Nog voor Namen reed ik van de autostrade en volgde de binnenwegen ... we zouden er anders te vroeg aankomen ... Ik reed dus van Namen op Dinant. We passeerden Wepion, het aardbeiendorp (of is dat een stad?). De vele kramen met lekkere aardbeien nodigden uit tot een stop. Ik koos een "gesloten huis" uit om wat aardbeien te kopen. Misschien kwamen de aardbeien wel uit de hof. Madame was zo eerlijk onze vraag daaromtrent te beantwoorden: "Nee hoor, wij kopen ze in Thuin en verkopen die dan hier ..." Des fraises de Wépion, mon c....
Op de middag waren we in Dinant. Een wandeling doorheen de winkelstraat is de beste aperitief. Wij keken links en rechts en zagen dat veel winkelpanden leeg staan en dat de enkele kledingzaken die er nog zijn niets moderns aan te bieden hebben. Zijn zij bijven stilstaan? Is het zo erg gesteld in Wallonië? Is dit te danken aan de Waalse socialisten? Eh bien merci!
Gelukkig vonden we op de hoek voor de kerk in "café Leffe" een goed restaurant waar de bediening beleefd was en de keuken goed en meer dan voldoende. Het smaakte ... terwijl het buiten koud en winderig was. Een klas kinderen moest de boot op voor een rondvaart op de Maas. Ze stonden al te bibberen op de kaai ...
Van Dinant reden we via Beauraing en Bièvre naar Vresse. We werden aan de receptie van 't hotel verwelkomt door ... een Hollander! Hij moest wat zoeken op zijn PC om belangrijk te doen en we kregen kamer 3 toegewezen op de eerste verdieping. Deze bleek, samen met de aanpalende badkamer, volledig in orde te zijn. We verhoogden wat de thermostaat en ... deden een siësta. Zalig ...
Wat later ging ik de omgeving even verkennen. Ik had tijdens de heenrit hier dichtbij een hoogplateau gezien dat misschien wel een geschikte plaats was om er wat vogeltjes te spotten. Ik exploreerde de kleine weggetjes tussen Gros-Fays en Oizy. Langs beide zijden van deze straatjes stonden jonge sparreboompjes di moesten groeien om ooit gerooid te worden als "sapin de Noël". Ik speurde de toppen af. Veel kneu en nog meer witte kwikstaart zo midden op de straat, een enkele buizerd en toch iets wat meer kleur bracht: een koppeltje geelgors.
Tussen twee voetbalmatchen in gingen we eten in het sombere ouderwetse restaurant van L'Eau Vive. Dit mag zeker eens vernieuwd worden. De kamers zijn redelijk maar dit hier is volledig voorbijgestreefd! Nu, van het eten hoor je mij niet klagen. Het was lekker (Patés d'Ardennes en Entrecôte met roquefort) en meer dan voldoende. Alhoewel we in Wallonië zaten was de bediening tweetalig: Engels en ... Pools!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten